Ούμπι, το κλάμα και το χειροκρότημα δικό σου!

Πριν από περίπου οχτώ χρόνια και συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 2013, στον Ατρόμητο ναι μεν ασχολούνταν με το κομμάτι των μεταγραφών, αλλά στο πλάνο ήταν κυρίως η πρόκληση των playoffs του Europa League και η προσπάθεια για την είσοδο στους ομίλους της διοργάνωσης.

Αντίπαλος η Άλκμααρ και η συνέχεια, λίγο-πολύ γνωστή. Ακόμα μία απόδειξη για την ευρωπαϊκή… κατάρα που υπάρχει πάνω από το Περιστέρι, αφού ούτε πριν, αλλά ούτε ποτέ από τότε στα χρονικά του αθλήματος, σε οποιοδήποτε σημείο της γης πήρε φωτιά η κουζίνα ενός γηπέδου.

Εκείνο το καλοκαίρι, ο Ατρόμητος δεν είχε προχωρήσει σε κάποιο μεταγραφικό «μπαμ», όπως συνηθίζεται να λέγεται, ωστόσο μέσα σε αυτούς που είχαν μετακομίσει στο Περιστέρι ήταν ο Χαβιέ Ούμπιδες. Ένας παίκτης που είχε οργιάσει με τη φανέλα του Ολυμπιακού Βόλου, πήγε σε έναν Άρη με πολλά οικονομικά προβλήματα και από τον οποίο μέχρι πριν από έναν χρόνο διεκδικούσε τα δεδουλευμένα του και τελικά έπειτα από μία εξόρμηση στην Τουρκία, επέστρεψε στην Ελλάδα.



Ο Ατρόμητος και το Περιστέρι αποδείχθηκαν τελικά οι σταθμοί στην καριέρα του, που του «μάρκαραν» τη ζωή, καθώς έπειτα από οχτώ χρόνια, ο Αργεντινός είναι ακόμα παρών στα δυτικά προάστια, έχοντας ζήσει από τραγικές (εκτός γηπέδου) στιγμές, μέχρι κορυφαίες. Η οικογένειά του μιλάει ελληνικά, στο τελευταίο μέλος της φαμίλιας έδωσε ελληνικό όνομα (Λεωνίδας). Κοινή συνισταμένη ότι ο 39χρονος σήμερα Ούμπι, έζησε και τις δύο όψεις του νομίσματος που έχει η ζωή και ο αθλητισμός, έχοντας δίπλα του μια δεύτερη οικογένεια να τον στηρίζει.



Με τα χρόνια να περνούν, η ερώτηση που τίθεται στον Χαβιέ αυτή την εποχή είναι η ίδια, η προφανής και η χιλιοειπωμένη: «Ούμπι, μέχρι πότε θα παίζεις; Θα σταματήσεις;». Χωρίς ποτέ ο ίδιος να κρατήσει κακία, παίρνοντας την ερώτηση με… κακό μάτι, απαντά «μία χρονιά ακόμα». Και γιατί όχι; Αν μιλήσει κάποιος με τον Γιάννη Αναστασίου, έναν προπονητή φανατικό της φυσικής κατάστασης και της σωστής εκγύμνασης, για τον Χαβιέ Ούμπιδες, θα έχει να πει μόνο θετικά λόγια, δηλώνοντας μέχρι και εντυπωσιασμένος από τον τρόπο ζωής του παίκτη. Ήταν, άλλωστε, και ο λόγος, που όταν ανέλαβε τον Ατρόμητο ο Έλληνας τεχνικός, ο Ούμπιδες ειδικά στην αρχή της σεζόν ήταν βασικό «γρανάζι» των πλάνων του και το «γιατί» αποδεικνυόταν εντός αγωνιστικού χώρου.

Το κρίσιμο καλοκαίρι

Φτάνοντας στο σήμερα, ο Ατρόμητος έχει ακόμα ένα επίσημο ματς να δώσει. Ωστόσο, στο προσκήνιο υπάρχει το ζήτημα με το μέλλον του Χαβιέ Ούμπιδες, που έχει πάρει τον χρόνο του για να αποφασίσει τι θέλει για την επόμενη μέρα στη ζωή του.

Είναι ξεκάθαρο ότι οι Περιστεριώτες δεν θέλουν να τον χάσουν από τον οργανισμό τους στο «restart» που ετοιμάζουν, αρχής γενομένης από την ερχόμενη εβδομάδα. Στο μυαλό του παίκτη υπάρχει ο παράγοντας «κόσμος» και ο παράγοντας «διοίκηση». Ένεκα του κορωνοϊού, ο Ούμπιδες και να επιθυμεί να αποχωρήσει, η καρδιά του τον κρατά, αφού θέλει να παίξει για τελευταία φορά με κόσμο στο γήπεδο. Να τον χαιρετήσει, να τον αποθεώσει και να τον ευχαριστήσει. Αντίστοιχα, και ο κόσμος θέλει να τον αποθεώσει και να τον ευχαριστήσει, καθώς αποτελεί «σημαία». Αποτελεί έναν παίκτη που έκλαψε για τη φανέλα που φοράει και το έκανε δημόσια. Μακριά από αυτόν οι υποκριτικές συμπεριφορές. Άλλωστε, δεν συνηθίζεται ένας παίκτης στη δική του ηλικιακή κλίμακα να κλαίει μπροστά σε μία τηλεοπτική κάμερα.



Από την άλλη πλευρά, δεν θέλει να φέρει κανέναν σε δύσκολη θέση. Δεν θέλει να συνεχίσει να φορά τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, κάνοντας απλά κατάχρηση του ιδιαίτερου ρόλου που έχει. Βέβαια, όταν ο Ατρόμητος κάθε χρόνο ψάχνει κάθε χρόνο έναν παίκτη να τον διαδεχθεί και τελικά ολοκληρώνει εκείνος τη χρονιά ως βασικός, κανείς δεν μπορεί να τον χαρακτηρίσει… παλαίμαχο. Κάτι τέτοιο λίγο έλειψε να συμβεί τον περασμένο Ιανουάριο, όταν ο Νταμίρ Κάναντι με άκομψο τρόπο, ήθελε να του ολοκληρώσει πρόωρα την καριέρα, αλλά ο ίδιος ο Αυστριακός ήταν αυτός που αναίρεσε την άποψή του λίγες εβδομάδες αργότερα.

Οι εξελίξεις θα είναι σχετικά άμεσες. Παρ’ όλα αυτά, ο 39χρονος Χαβιέ Ούμπιδες έχει κερδίσει προφανώς το χειροκρότημα από τους φίλους της ομάδας του, αλλά και τους φίλους του ελληνικού ποδοσφαίρου, που είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν υπάρχει έστω κι ένας που να έχει να πει κάτι κακό όχι για έναν παίκτη του Ατρόμητου, αλλά για έναν εραστή του αθλήματος. Έναν εραστή, που κάθε χρόνο είναι όλο και πιο «κολλημένος» με αυτό που αγαπά.

Για αυτή την προσωπικότητα αξίζει και το κλάμα και το χειροκρότημα. Είναι ακόμα άγνωστο αν το ματς του Σαββάτου με τον Βόλο (κόντρα στον Αχιλλέα Μπέο που τον έφερε στην Ελλάδα) θα είναι το τελευταίο του, αλλά θα είναι άδικο από τον ποδοσφαιρικό… θεό να μην τιμηθεί. Και επειδή το άδικο είναι κάτι που δεν το θέλει κανείς, είναι δεδομένο ότι σε οποιαδήποτε απόφαση του Αργεντινού, ο Ατρόμητος θα φροντίσει το «αντίο» του να είναι αυτό που πρέπει, όποτε κι αν προκύψει αυτό.